Άσκηση ναι, αλλά σε εξατομικευμένη βάση.

Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι έρευνες και οι υποστηρικτές που συνιστούν την τακτική σωματική άσκηση ως μέσο βελτίωσης της ποιότητας ζωής και πιθανόν της επιβίωσης των ασθενών με καρκίνο του μαστού. Βεβαίως, όμως, το τελευταίο δεν έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί με αδιαμφισβήτητο τρόπο.

Είναι, όμως, η εντολή των γιατρών “να ασκείσαι” αρκετή ή πρέπει να εξειδικευέται; Αυτό είναι ένα σημαντικό ερώτημα και μάλιστα συμπεριλήφθηκε στη θεματολογία των συζητήσεων που θα γίνουν τον επόμενο μήνα στο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας. Σ’ αυτή τη συζήτηση θα συμμετάσχουν επιστήμονες και από το πανεπιστήμιο του Rochester, οι οποίοι πρόσφατα ανάρτησαν στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου τους, τις εκτιμήσεις τους σχετικά με τη σωματική άσκηση των ογκολογικών ασθενών.

Σ αυτή την ανακοίνωση επισημαίνουν τα εξής:

1) Ναι η σωματική άσκηση βοηθά να βελτιωθεί η ποιότητα  ζωής, όμως, δεν είναι δυνατό να ζητείται απ’ όλους τους ογκολογικους ασθενείς να την πραγματοποιούν. Είναι συχνά αδύνατο ένας 75 ετών ασθενής να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει ακόμα και απλές δουλειές του σπιτιού, καθώς είναι εξαντλημένος από τη νόσο και τις θεραπείες της, αφετέρου μπορεί να ταλαιπωρείται και από άλλες παθήσεις που τον δυσκολεύουν στις δραστηριότητες του. Το να ζητά ο γιατρός απ’ αυτόν να ασκείται, το μόνο που θα προκαλέσει είναι η στενοχώρια του ασθενούς , που ναι μεν θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί.

2) Μια ερευνητική ομάδα μελέτησε την επίδραση ενός προγράμματος τεσσάρων εβδομάδων γιόγκα σε γυναίκες με καρκίνο του μαστού και είδαν ότι παρουσίασαν βελτίωση τόσο στα συμπτώματα που τους προκαλούσε η ορμονοθεραπεία, όσο και στις νοητικές επιδόσεις τους. Επομένως, μία ακόμα επιστημονική έρευνα προστίθεται στη σειρά εκείνων που δείχνουν τα  ευεργετικά αποτελέσματα από την άσκηση, ακόμα και μετρίου βαθμού ή ειδικής μορφής, όπως είναι η γιόγκα.

Όμως, σε κάθε περίπτωση, σήμερα που οι θεραπείες έχουν πλέον προσαρμοστεί στις ανάγκες και στις δυνατότητες των ασθενών, είναι παράλογο να μην υπάρχει και ανάλογη προσαρμογή (εξατομίκευση) στις οδηγίες για σωματική άσκηση.

“Νομίζω ότι προσφέρουμε μία απίστευτα κακή υπηρεσία στους ανθρώπους που μόλις διαγνώστηκαν με καρκίνο όταν τους λέμε ” κάντε γυμναστική”. Καμιά φορά βλέπουμε έναν 72χρονο να είναι πιο καλά από έναν 55 χρονών, γι΄αυτό είναι καλύτερα να ελέγχουμε τις λειτουργικές ικανότητες των ασθενών και να εξειδικεύουμε όσο είναι δυνατό τις συστάσεις μας στον κάθε ξεχωριστό ασθενή με καρκίνο. Αλλιώς στέλνουμε μπερδεμένα μηνύματα” δήλωσε ένας από τους επιστήμονες του πανεπιστημίου.

Η πλήρης ανακοίνωση, στα αγγλικά, υπάρχει στη διεύθυνση http://www.urmc.rochester.edu/news/story/index.cfm?id=3521.

Το τελικό συμπέρασμα είναι: στην εποχή της εξατομικευμένης ιατρικής και οι επιλογές σωματικής άσκησης πρέπει να προσαρμόζονται στον κάθε ασθενή. Ας ασχοληθούν λίγο παραπάνω με αυτό το θέμα οι γιατροί μας. Το αξίζουν οι ασθενείς τους.